چادر و حفظ آن سخت است و در فصلی مثل تابستان گرم و طاقت فرسا و همچنین مانع فعالیت اجتماعی ، خودنمایی نیاز طبیعی زن است

روایت است که «افضل العباده احمزها» یعنی بالاترین عبادات سخت ترین آنهاست. لذا هرگاه امیرالمومنین علی علیه السلام نزد رسول خدا (صل الله علیه و آله) می آمد، می فرمود: «یا رسول الله! سخت ترین کار را (که غالبا بر زمین می ماند) به من بدهید». ضمن اینکه به این سختی هم که می گویند نیست و اگر قابل تحمل نبود خداوند تکلیف نمی کرد «لایکلف الله نفسا الا وسعها» و بانوان محجبه در عرصه های مختلف اجتماعی تا حد وزارت، نمایندگی در مجلس شورای اسلامی، ورزش، سخنگوی وزارت امور خارجه و… مشغول به خدمت هستند و به قول معروف «ادلّ الدلیل علی امکان شی‏ء وقوعه» بهترین و رساترین دلیل بر امکان چیزی، این است که خود آن چیز اتّفاق بیفتد. ضمن اینکه ارزش حفظ عفت و نجابت و رضای خدا خیلی برتر از زحمت ناچیز پوشیدن چادر است و هر آنچه که سودش بر زحمتش غالب باشد عقلایی است. و البته راه برای ارائه مدل های مختلف چادر با حفظ کمالات آن، جهت سهولت در استفاده باز است. لذا این قبیل سخنان از حرف های سست و بی پایه است. و نیز اسلام با خودنمایی و زینت کردن زن مخالف نیست اما در محدوده خانواده و صرفا جهت همسر

حجاب و دخالت در پوشش افراد مخالف آزادی است و با «لااکراه فی الدین» نمی سازد. ضمن اینکه اگر به کار رضاشاه پهلوی در کشف حجاب انگ دیکتاتوری می خورد اجباری بودن حجاب نیز همان مشکل را برمی تابد

اولاً منظور از آیه کریمه فوق، اکراه و اجبار در اصل اعتقاد به دین و قبول آن است نه برخوردار بودن دین از نظام قانونی
ثانیاً هر کسی که در جامعه اسلامی زندگی می کند مطابق با نظام دموکراسی باید به ارزش های پذیرفته شده اکثریت آن جامعه احترام بگذارد.
ثالثاً دین اسلام از اول آزادی را مشروط به عدم مخالفت با قوانین الهی اعلام داشته نه غیر مشروط. اما در کشورهای اومانیستی که آزادی را اصل غیر مشروط می دانند مخالفت با حجاب مخالفت با آزادی محسوب می شود. البته کشورهای اومانیستی بر حسب انسان محور بودن و عدم ارادت به خالق متعال در امور اجتماعی، آزادی را به معنویات و احکام الله مقید نمی دانند و الا نسبت به امور مادی اتفاقا بسیار مقیدند؛ مثلا به سربازی رفتن، رعایت نظافت، رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی و صدها امر مادی دیگر کاملا مقید است و آزادی در این موارد معنایی ندارد و با مخالفین برخورد قانونی می شود.
رابعاً معنای دیکتاتوری اجبار افراد بر حسب میل و نظر شخصی است نه اجبار بر اساس قوانین فطری و معقول الهی. ضمن اینکه اجبار در معقولات بسیار پسندیده است به عنوان مثال اجبار والدین در درس خواندن فرزندان

کسی که نماز می خواند ولی دیگران را اذیت می کند بهتر است ؛ یا کسی که نماز نمی خواند اما به دیگران کمک می کند ؟

برخی مقایسه ها ذهن را دچار خطا می کند. برای رفع چنین خطایی ، باید مبنای مقایسه را اصلاح کرده ، به آن صورت منطقی داد . مقایسه صحیح در این مورد آن است که بگوییم:
فردی که نماز می خواند و مردم آزاری هم می کند ، بهتر است ؛ یا کسی که نماز می خواند و به کسی هم آزاری نمی رساند.
یا آن که گفته شود : شخصی که نماز نمی خواند و مردم آزاری نمی کند ، بهتر است ؛ یا شخصی که نماز نمی خواند و مردم آزاری می کند.
پاسخ سوالات یاد شده روشن است. در هر صورت در پاسخ مقایسه ای که در سوال آمده می توان گفت : دو طرف هر کدام دارای یک امتیاز مثبت و یک امتیاز منفی هستند ؛ ولی نه آزار دادن مردم مربوط به نماز خواندن است و نه ترک آزار آنان ربطی به تارک الصلاة بودن دارد. از سوی دیگر هم آزار دادن مردم ، دارای مراتب مختلف است و هم ترک نماز. آزار دادن از مراتب بسیار پایین شروع می شود ؛ مثلا در روایات آمده است : « پایین ترین مرتبه ظلم آن است که سواره به پیاده بگوید : کنار برو» . و مراتب بسیار بالای آن مانند آدم کشی و ... است.
ترک نماز صورت های مختلف دارد. ممکن است گاهی به جهت سهل انگاری باشد و ممکن است گاهی به سبب انکار دین ، خدا و احکام باشد . هر دو ترک نماز است ؛ اما اولی موجب کفر نیست ؛ ولی صورت دوم موجب کفر و خروج از دین است.
حال کدام مرتبه منظور است؟ بدیهی است که قضاوت کلی در این موارد منطقی نیست و هر کدام حکمی متفاوت از یکدیگر دارند

آیا عادلانه است طبق برخی احادیث قبولی کلیه اعمال، به نماز وابسته باشد؟

اگر معنای درست این حدیث درک نشود، این اشکال وارد است؛ ولی اگر دقت گردد و معنای عمیق حدیث به درستی فهمیده شود، خواهید دید که این معیار کاملا عادلانه است. توضیح این که: نماز مقبول، شرایطی دارد؛ از جمله اینکه مکان، لباس و آب وضو و غسل غصبی نباشد. بنابراین نماز با تمام زندگی انسان مرتبط است؛ یعنی، شاخصی است که می توان مطلوب بودن و الهی بودن یک زندگی را با آن سنجید.
اگر درآمد کسی طیب و حلال نباشد و با آن درآمد، خانه و لباس و غذا تهیه کند، آیا نمازش قبول است؟
آیا انفاق از آن مال و یا به زیارت و حج رفتن با آن مال، قبول درگاه الهی قرار می گیرد؟
از همین جا درمیابیم که نماز معیاری است که قبولی اعمال دیگر را نیز می توان با آن سنجید. پس اگر نماز قبول باشد، کارهای خوب دیگر نیز قبول است. و اگر مردود باشد، چنان بر می آید که اشکال ریشه ای در اعمال وجود دارد.
برای مثال: آمپرهای یک وسیله نقلیه، نشان دهنده ی سلامت و یا اشکال در کار موتور آن وسیله است. نماز نیز نشان دهنده سلامت اعمال و یا خرابی دیگر اعمال است. اگر کسی نتوانسته است نماز خود را از ریا و سمعه دور نگه دارد، قادر خواهد بود در بقیه عبادت ها و کارها نیز این ویژگی را حفظ کند؛ چون نماز وظیفه ای است که شبانه روز با آن مرتبط هستیم. بنابراین نماز شاخصی است که همه اعمال دیگر با آن سنجیده شده و محک زده می شود

آیا بهتر نیست نماز را فرادا بخوانیم تا راحت باشیم و در نتیجه لذت بیشتری ببریم؟

نماز یک عبادت تک منظوره نیست؛ بلکه هندسه آن چند ضلعی است و به یک هدف خاصی محدود نمی شود.
اگر هدف نماز، تنها ذکر و معرفت بود، این پیشنهاد کاملا صحیح بود که با رفتن به کنج عزلت و گوشه نشینی و مراقبت فردی،بیشترمی توان آن حالات معنوی وعرفانی راتحصیل کرد،ولی نمازاسلام،نمازی است که دارای بعدی کاملا اجتماعی است.به همین جهت اصل در نماز،جماعت است«ضمایرجمع» درسوره حمد،شاهد مدعای ما است. پس بایستی با نمازدر جامعه،حرکت کرد و هنر این است که آدمی، به گونه ای باشد که در عین اشتغالات گوناگون، از ذکر خداوند غافل نگردد و همواره او را حاضر و ناظر ببیند و در حقیقت در همه احوال، مشغول به نماز باشد.
نماز اسلام، نماز ناهی از منکر و عمود برپایی خیمه دین است و چنین عبادتی، با گوشه گیری تحقق نمی یابد.
به گفته یکی از بزرگان دانش، «نماز فرادا» همانند آن است که هر شخصی در اتاق خود، چراغی داشته باشد که اگر خاموش شود از نور بی بهره خواهد بود؛ ولی ناز جماعت همانند آن است که در کنار هم هر کدام، چراغی داشته باشیم که در هر صورت خاموش شدن یک یا چند مورد از آن، نور از بین نمی رود و از نور دیگر بهره

آیا نمی شود به جای نماز، خدا را در دل بخوانیم؟

نماز یک مجموعه چند منظوره است که بدون انجام دادن آن، اهداف مشخص شده تأمین نمی گردد.
اگر هدف نماز، تنهاو تنها یاد خدا بود؛ این کار با راز و نیاز و خلوت دل نیز حاصل می شد؛ ولی علاوه بر هدف یاد شده، کارکردهای فراوان دیگری در نماز هست که تنها در پرتو نماز می توان آنها را محقق ساخت.
1-طهارت و پاکیزگی (وضو، غسل، لباس پاک و مکان پاک)
2-رعایت به حلال و حرام و کسب حلال(مکان مباح، آب مباح و لباس مباح).
3-توجه به زمان، وقت و فرصتها( اوقات نماز).
4-توجه به اصول اعتقادی( اصول مطرح شده در سوره حمد و...).
5-توجه به الگوها و نمونه ها( انعمت علیهم، عباد الله الصالحین...).
6-اعلام و شعار( اذان و اقامه).
7-وحدت و همدلی (نماز جماعت، نمازهای جمعه و عید).
8-نشاط (ارتباط با آب در وضو و غسل).
9-نظم و انضباط ( که در تمامی اعمال نماز از اذان تا وضو و رکعات ملحوظ است).
10-تحرکات بدنی ( قیام، رکوع و سجده).
آنچه گفته شد، تنها بعضی از آثار نماز و کارکردهای آن است؛ حال آیا می توان گفت که تنها در گوشه ای خزیدن و به یاد خدا بودن از نماز کفایت می کند؟

چرا پیامبر(ص) در نماز بر خودش صلوات می فرستاد؟

الف) پیامبر(ص) موظف بود نماز را همانگونه که خداوند امر فرموده است ، به جای آورد و یکی از اعمال و اذکار نماز نیز « سلام » است که پیامبر(ص) مثل سایر مسلمانان ، عمل می کرد . بر این اساس پیامبر(ص) و دیگر مردم در احکام الهی مساوی اند
ب) قرآن کریم نیز می فرماید: « ان الله و ملائکته یصلون علی النبی یا ایها الذین آمنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما » ؛ « خدا و فرشتگانش بر پیامبر درود می فرستند. ای کسانی که ایمان آورده اید ، بر او درود فرستید و به فرمانش به خوبی گردن نهید ».
پیامبر(ص) خود در رأس مومنان و اولین ایمان آورندگان است و از دیگران اولاتر است که بر خود به عنوان پیامبر خدا سلام و درود بفرستد. قرآن مجید می فرماید: « آمن الرسول بما انزل الیه من ربه » ؛ « پیامبر [خدا] بدانچه از جانب پروردگارش بر او نازل شده است ایمان آورده است ». از آنجایی که رسول اکرم(ص) خود مومن است و آیه قبلی شامل خود آن حضرت نیز می شود که به مومنان دستور می دهد به پیامبر صلوات بفرستند بنابراین موظف به فرستادن صلوات و درود بر خود بود.
ج) پیامبر(ص) یک شخصیت حقیقی دیگر مانند مردم دارد و یک شخصیت حقوقی به عنوان فرستاده خدا و در این موارد جهات و حیثیات متفاوت است ؛ یعنی ، مقام رسالت و شخصیت حقوقی پیامبر(ص) را همه باید پاس داشته و احترام بگذارند. این مسئاه از چنان اهمیتی برخوردار است که شخصیت حقیقی پیامبر(ص) نیز از این وظیفه مستثناء نیست

چرا در دعا و قنوت نماز دست ها را به سوی آسمان بلند می کنیم ؟ مگر خداوند جهت خاصی دارد؟

وقتی انسان مقابل خداوند خود – که غنی مطلق است- قرار می گیرد، باید بهترین شیوه را به کار ببرد. در این صورت دست ها را به طرف بالا می گیرد و درخواست خود را مطرح می کند...
اما چرا به طرف بالا ؟ مگر خداوند در همه جا حضور ندارد ؟ بالا و پایین نسبت به ما است که روی زمین قرار داریم!فرضا اگر کسی روی کره ماه قرار گیرد، به نظرش می رسد که زمین بالای سر او قرار گرفته است.بنابراین بالا و پایین امری نسبی است.
حالت روی روانی انسان، طوری است که چیزهای نفیس و معنوی را به بالا نسبت می دهد و از بالا تقاضا می کند و کسانی را که مقام عالی تری دارند، بالا دست قرار می دهد. سر انسان که محل درک شعور، عقل و مرکز فرماندهی بدن است، در بالاترین نقطه قرار دارد. قرآن نیز فرموده است: «رزق شما در آسمان است.
حضرت علی(ع) در پاسخ همین سوال فرموده اند: « وقتی از نماز خارج شدید، دستانتان را به طرف آسمان بالا ببرید و دعا کنید. ابن سباء سوال کرد: مگر خداوند در همه مکان ها نیست؟ حضرت فرمود : درست است.سوال کرد: پس چرا دستمان را به سمت آسمان بالا ببریم؟ حضرت فرمود: آیا قرآن نخوانده اید که فرموده است: « رزق شما و آنچه وعده داده شده اید، در آسمان است» پس از کجا باید رزق را طلب کرد؟ باید از موضع و جای رزق و آنچه که خداوند وعده کرده، طلب نمود که آسمان است