آیا بعد از آنچه پیامبر(ص) و ائمه(ع) فرموده‌اند، دیگر جایی برای سخن‌های جدید در فضای دینی وجود دارد؟!

هرچند آیین اسلام آخرین دین الهی است؛ و پیامبر اسلام(ص) آخرین پیام‌آور خداوند است، و بعد از اسلام دین جدیدی نخواهد آمد؛ اما این به معنای نفی نوآوری در اسلام نیست؛ زیرا خاتمیت اسلام به معنای بیان کامل چهارچوب‌های کلی هدایت انسان است.
همان‌گونه که کل کلمات از 28 یا 32 حرف تشکیل شده، ولی می‌توان بی‌نهایت کلمه از این حروف محدود درست کرد؛ همین‌طور از این چهارچوب‌‌های کلی دین‌مداری می‌توان بی‌نهایت مطالب استخراج کرد؛ از این‌رو معتقدیم که باب اجتهاد در تمام مباحث دینی به روی محققان و کارشناسان باز است؛ و سخنان و رفتارهای پیامبر اسلام(ص) و ائمه(ع) و آیات قرآن کریم و عقل بشری همگی منابعی برای نوآوری در زمینه‌های گوناگون هستند؛ چنان‌که ائمه(ع) نیز فرمودند:
بیان اصول کلی بر عهده‌ی ما است؛ اما استخراج جزئیات و مصادیق بر عهده‌ی خود شما است.
استخراج و استنباط مصادیق و جزئیات، تقلید و شرح  و کپی‌برداری نیست؛ بلکه می‌تواند فضای بسیار گسترده‌ای را برای سخنان جدید به وجود ‌آورد

قوم‌کشی یهود - قسمت پایانی

سال ١٩۵٢ :
نخست‌وزیر اسرائیل دیویدبن‌گوریون بر طرحی نظارت دارد که بر اساس آن نسلی از یهودیان سفاردی در اسرائیل، از هم‌قطاران اشکنازی خود در مدارس کنار گذاشته می‌شوند.
برای این که در این خصوص مانع از ایجاد سوءظن در بین والدین شوند، این کودکان سفاردی را به اردو می‌برند.
در این به ظاهر اردوها، گویا این کودکان به خاطر ابتلا به کچلی، تحت درمان اشعه قرار می‌گیرند.
در این زمان بیش‌ترین مقدار مجاز اشعه‌ی ایکس ٠/۵ راد (Rad) بود؛ با این حال این کودکان از ناحیه‌ی سر و به طور مستقیم، ٣۵٠ راد دریافت می‌کنند.
در نتیجه پس از مدت کوتاهی، دست کم شش هزار نفر از آنان می‌میرند و آن‌هایی هم که زنده می‌مانند، به بیماری‌های سختی مثل سرطان، صرع و روان‌پریشی دچار می‌شوند.
آن‌هایی هم که تا امروز زنده ماندند، بسیاری از فرزندان و نوه‌هایشان مبتلا به بیماری‌های ژنتیکی و تومورهای بدخیم هستند.
این اقدام تلاشی است در جهت نسل‌کشی یهودیان سفاردی که طبقه‌ای پایین در اسرائیل به شمار می‌آیند و حتی بسیاری از یهودیان اشکنازی آنان را «کاکاسیاه» خطاب می‌کنند.
سال ١٩٧٨ :
در ماه مارس و در نتیجه‌ی حمله به اسرائیل و کشته شدن سی مسافر یک اتوبوس، نیروهای اسرائیلی وارد جنوب لبنان می‌شوند و نوار ده کیلومتری اراضی واقع در مرز شمالی خود با لبنان را اشغال و از آن‌جا به وسیله‌ی بمب‌های خوشه‌ای اقدام به بمباران کورکورانه‌ی لبنان می‌کنند. در نتیجه‌ی این تهاجم، بیش از ١۵٠٠ لبنانی و فلسطینی کشته می‌شوند که بیشترشان غیرنظامی بودند.
آنان تنها زمانی دست از اشغال غیرقانونی خود کشیدند که رئیس جمهور کارتر آنان را تهدید کرد که در صورت ادامه‌ی این اشغال، ایالات متحد تمام کمک‌های خود به اسرائیل را قطع خواهد کرد.
جالب این‌که سال‌های بعد آشکار می‌شود که اسرائیل دست‌کم از دو سال پیش این تهاجم را طرح‌ریزی کرده بود و حمله‌ی به اصطلاح تروریستی به اتوبوس که عامل این تجاوز به حساب می‌آمد، در واقع عملیاتی اسرائیلی «با هویت جعلی» بود.
نقشه‌ی پنهانی این تجاوز، به دست گرفتن کنترل رودخانه لیتانی بود. اسرائیل پس از عقب‌نشینی از جنوب لبنان، به‌طور شگفت‌آوری به واسطه‌ی حضور نیروهای امنیتی سازمان ملل، اجازه‌ی دسترسی به آن رودخانه را پیدا می‌کند.
به این ترتیب، اسرائیلی‌ها برای سرقت‌ذخایرآب لبنان دست به این نبرد نامشروع زدند. آنان عقب‌نشینی کردند، ولی به لطف سازمان ملل، آنچه را که می‌خواستند، به دست آوردند.

قوم‌کشی یهود - قسمت دوم

سال ١٩٢۴ :
در اول ژوئیه، دکتر یاکوب ایسرائل دیهان هنگام ترک بیمارستان شائاری زیدک در اورشلیم، توسط آوراهام تهومی صهیونیست ترور می‌شود.
این ترور در نتیجه‌ی تلاش او در سازمان‌دهی جلسه‌ای بین هیئتی از رهبران ارتدکس و گروهی از رهبران عرب به ریاست شاه عبدالله صورت گرفت.
دکتر دیهان به همراه گروهی از ساکنان قدیمی عرب سرزمین مقدس، طرفدار صلح بود؛ یعنی درست نقطه‌ی مقابل آنچه که صهیونیست‌ها به دنبال آن بودند.
سال ١٩۴٣ :
ایزاک‌گرینباوم صهیونیست، رئیس «کمیته نجات آژانس یهود»، در هجدهم فوریه، طی سخنرانی در جمع شورای اجرایی صهیونیسم می‌گوید:
«اگر از من بپرسند که آیا از وجوه تشکیلات «فراخوان متحد یهودی» (UJA) برای نجات یهودیان استفاده خواهم کرد، من پاسخ می‌دهم نه و دوباره می‌گویم نه!»
او در ادامه می‌گوید:
«یک ماده گاو در فلسطین ارزشش از تمام یهودیان لهستان بیش‌تر است!»
تعجبی ندارد صهیونیسم و نازیسم اهداف مشابهی داشته باشند. آنان هر دو به دنبال بیرون کردن یهودیان از آلمان بودند.
با این حال صهیونیست‌ها به یهودیانی که تمایل رفتن به فلسطین را نداشتند، علاقه‌مند نبودند و تصور می‌کردند بهتر است این یهودیان در اردوگاه‌های کار اجباری به بیگاری گماشته شوند تا یهودیان سراسر جهان به خاطر این کار به وحشت بیفتند و مجبور به فرار به فلسطین شوند؛ سرزمینی که صهیونیست‌ها آن را به عنوان تنها مأمن یهودیان تبلیغ می‌کردند.

قوم‌کشی یهود - قسمت اول

- سال ١٨٨٠:
یهود در طول تاریخ، برای کسب و تثبیت قدرت خود از هیچ ابزاری دریغ نکرده است؛ ترور یکی از ابزارهای مهم آن‌ها در این راستاست که دوستان و دشمنان یهود از چشیدن طعم آن بی‌نصیب نمانده‌اند.
این عملیات تروریستی حتی بر ضد یهودیان نیز انجام گرفته است! در ادامه به بررسی برخی از این عملیات‌های قوم‌کشی می‌پردازیم.
در سال ١٨٨٠ عوامل روچیلد به یک سری قوم‌کشی به خصوص در روسیه، لهستان، بلغارستان و رومانی دامن می‌زنند.
این قوم‌کشی‌ها باعث می‌شود تقریباً دو میلیون یهودی اغلب به نیویورک، شیکاگو، فیلادلفیا، بوستون و لس‌آنجلس فرار کنند و تنها تعدادی از این یهودیان با کمک مالی روچیلدها به تدریج در فلسطین سکنا می‌گزینند.
علت به‌راه انداختن این قوم‌کشی‌ها، ایجاد پایگاه بزرگی از یهودیان در آمریکا بود. حدود بیست سال بعد، این اقدام منجر به ایجاد پایگاهی بسیار قدرتمند در ایالات متحد می‌شود که انتخاب نمایندگان روچیلدها به ریاست جمهوری آمریکا و سپس پیروی از اوامر روچیلدها را در پی داشت.
- سال ١٨٩۵:
دموندروچیلد، کوچک‌ترین فرزند جیمزروچیلد از فلسطین بازدید می‌کند!
او قصد دارد تا ثمره‌ی تأمین مالی مستعمرات یهودی‌نشین را که در نتیجه‌ی قوم‌کشی‌های برنامه‌ریزی شده‌ی روچیلدها در روسیه، لهستان، بلغارستان و رومانی شکل گرفته بود، از نزدیک مشاهده کند.
او تحت تأثیر این بازدید قرار می‌گیرد و قسم می‌خورد به تأمین مالی این مستعمرات در جهت پیشبرد هدف درازمدت روچیلد در ایجاد کشوریهودی متعلق به روچیلد ادامه دهد!!
- سال ١٨٩٧:
تئودورهرتسل (Theodor Herzl)، یهودی اشکنازی، در دفتر یادداشت‌های روزانه‌اش می‌نویسد:
«لازم است تا رنج‌ها و مصیبت‌های یهودیان حادتر شود … این مسئله به تحقق طرح‌هایمان کمک خواهد کرد … من نظری فوق‌العاده دارم … من ضد یهودیان را بر آن خواهم داشت تا ثروت یهودیان را تصفیه سازند … ضدیهودیان با تشدید ایذا و اذیت و سرکوب یهودیان، به ما یاری خواهند رساند. ضدیهودیان بهترین دوستان ما خواهند شد.»

مگر امامان(ع) علم لدنی و الهی نداشتند؟! پس چرا امام باقر(ع) در کودکی به مکتب‌ می‌رفت؟

اگرچه ائمه(ع)دانش لدنی داشتند، اما روش آن‌حضرات(ع) این نبود که جز نزد خواص، تمام توانایی‌های خود را ابراز کنند؛ لذا هیچ ایرادی ندارد که آنان - به ویژه در زمان تقیه و اختناق- در دوران کودکی مانند دیگر کودکان به مکتب و مدرسه رفته باشند.
از این‌رو، و بر اساس برخی روایات - با فرض پذیرش سند- آن‌حضرات(ع) در مکتب نیز حضور می‌یافتند:
- امام باقر ع فرمود: «جابر ابن عبدالله بر من وارد شد و من در مکتب‌خانه بودم و به من گفت: رسول الله(ص) به من امر فرمود که به شما سلام برسانم».
- جابر بن عبداللّٰه در مسجد  النبی(ص) می‌نشست و خطاب به امام پنجم(ع) می‌گفت: ای باقر(شکافنده)! ای شکافنده علم و دانش! مردم مدینه می‌گفتند: جابر هذیان می‌گوید. جابر نیز اظهار می‌داشت: سوگند به خدا من هذیان نمی‌گویم؛ بلکه از رسول خدا(ص) شنیدم که به من فرمود: به زودی یکی از فرزندان مرا خواهی دید که شکافنده دانش‌ها است؛ چهره او مانند چهره من است، و نامش هم با من یکی است و همین موضوع، انگیزه آن چیزی است که می‌گویم ...
همچنین روزی جابر در مکتب‌خانه‌ای امام باقر(ع) را دید و حضرتشان را با دقت برانداز کرد و گفت: سوگند به خدا شکل و شمایلی مانند پیامبر خدا دارید!
در ارتباط با معنایش باید گفت؛ اگرچه معنای ظاهری روایت، آن است که امام باقر(ع) برای درس خواندن به مکتب می‌رفت؛ نه برای چیز دیگری مانند تدریس، اما همان‌گونه که گفته شد و با توجه بر تأکید جابر بر اوج دانش امام پنجم(ع) در همان دوران کودکی، ممکن است مکتب رفتن ایشان برای اموری مانند تقیه و یا جلوگیری از غلو باشد.
نکته: البته این احتمال نیز وجود دارد که اِعرابِ واژه‌ی «الکتاب» در روایات، «الْکُتَّاب» به معنای نسخه‌برداران باشد؛ یعنی من در کنار افرادی بودم که به نسخه‌برداری از کتاب‌ها می‌پرداختند.
پس بر این اساس مکان حضور حضرت باقر(ع) مکتب خانه نبوده بلکه مکان نسخه برداری کاتبان بوده است.

داستان پیامبرانی؛ مانند یوسف، موسی، نوح(ع) و ... همه داستان‌هایی قرآنی‌اند؛ اما هیچ سند تاریخی در مورد آنها وجود ندارد. آیا این بدین معنا نیست که چنین داستان‌هایی هیچ‌گاه واقعیت خارجی نداشتند؟

1- ابتدا باید گفت که خود عهدین با سابقه‌ی چند هزار ساله و قرآن با پیشینه‌ی بیش از هزار سال از مهم‌ترین منابع تاریخی به شمار می‌آیند.
2- آیا همه‌ی حقایق و وقایعی که در طول تاریخ اتفاق افتاده، در کتب تاریخی ثبت شده ‌است؟ یعنی آیا در تمام ادوار تاریخی و در تمام اماکن، تاریخ‌نگارها وجود داشتند و هیچ واقعه‌ی مهم تاریخی نیست که ثبت نشده باشد؟ آیا می‌توان ادعا کرد که هرچه در کتب تاریخی ثبت نشده، واقعیت عینی ندارد؟!
3- آیا همه کتاب‌های تاریخی، تا زمان کنونی باقی مانده و در دسترس ما می‌باشد و هیچ کتاب تاریخی در طول زمان در اثر حوادث طبیعی؛ مثل سیل و زلزله، و در اثر جنگ‌ها و درگیری‌ها از بین نرفته است؟!
4- با چه استدلالی کتاب‌های تاریخی در این‌گونه موضوعات قابلیت استناد دارند، اما قرآن این قابلیت را ندارد؟!
ضمن اینکه در برخی کتب پژوهشگران بی دین به داستان انبیاء الهی اشاره شده است و حتی در برخی کتب کهن تاریخی نیز به داستان هایی نظیر کشتی نوح نبی اشاره شده است.

چرا پیامبر اکرم(ص) با این‌که نقشۀ جنایت‌کارانۀ منافقان را می‌دانست، از همان ابتدا آنها را مجازات نکرد؟

اگر رسول خدا(ص) این افراد را قبل از مطرح کردن نقشه خویش رسوا می‌کرد، آیا همین امروز گفته نمی‌شد که چرا پیامبر قبل از انجام دادن کاری آنها را ملامت کرد؟ چرا به آنها مهلت نداده که شاید اصلاح شوند!
به علاوه پیامبر مأمور به حکم ظاهر بود و از طرف خداوند اجازه نداشت که افراد منافق را بازخواست و یا به طور علنی رسوا نمایند؛ چنان‌که در قسمتی از خطبۀ غدیر می‌فرماید: «به خدا سوگند که مقصود خداوند از این آیه، گروهی از صحابه‌اند که آنان را با نام و نسب می‌شناسم؛ اما به پرده‌پوشی آنها مأمورم».

اشاره ی علمی قرآن به سنگین بودن ابرها آن هم ۱۴۰۰ سال پیش!

قرآن کریم در زمینه سنگین بار بودن ابرها میفرماید:
هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَیُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ
اوست که برای بیم (از قهر) و امید (به رحمت) خود برق را به شما می‌نماید و ابرهای سنگین را پدید می‌آورد.
سوره رعد - آیه ۱۲

سایت علمی siencealert: ابرها ممکن است بسیار سبک بنظر برسند اما حقیقت آن است که آنها واقعا سنگین هستند. بنابر تحقیقات دانشمندان یک ابر کومولوس 500,000 کیلوگرم (معادل 1.1 میلیون پوند) وزن دارد.

http://bit.ly/2DwA0Zd

با توجه به این‌که خدای متعال می‌فرماید: فقط مرا بندگی کنید و عبد من باشید؛ چرا شیعیان اسم‌های خودشان را عبدالحسین(بنده حسین) و عبدالعلی(بنده علی)، و... می‌گذارند؟!

1-"عبد" در زبان عرب چند معنا دارد: اوّل کسی که پرستش، خضوع و طاعت می‌کند، دوم مملوک و غلام (پس عبد در همه جا به معنای بنده و مخلوق نیست مثل اینجا)
2-جایگاه عظیم و شأن رفیع ائمه‌ی اطهار(ع) باعث شد، تا ارادت‌مندانشان گاهی برای اظهار علاقه از نام‌هایی؛ مانند "عبدالحسین، عبدالعلی و ..." یا معادل فارسی آن "غلام‌حسین، غلام‌علی و ..." استفاده کنند.
3-خدمت و نوکری صرفاً کمک در امور دنیوی و کارهای روزمره نیست، بلکه آنچه مهم‌تر و گرامی‌تر است، احیای راه و روش و پیروی از مولا است؛ زیرا اگرچه جسم او در میان ما نیست، روح او زنده و ناظر بر اعمال ما است.
4-هدف از به کارگیری لفظ "عبد" در نام‌گذاری‌های مذکور(از قبیل عبدالحسین) فقط در معنای اظهار ارادت و آمادگی خدمات مناسب جایز است؛ زیرا نام‌گذاری از قبیل عبدالحسین که به معنای پرستش و بندگی باشد، سر از شرک بیرون می‌آورد و مورد غضب پروردگار است.
ضمن اینکه: این اسامی در کتب تاریخی مطرح نیست و سفارش ائمه(ع) بیشتر بر اسم‌هایی؛ مثل علی، محمد، عبدالرحمن بوده است.