1-"عبد" در زبان عرب چند معنا دارد: اوّل کسی که پرستش، خضوع و طاعت می‌کند، دوم مملوک و غلام (پس عبد در همه جا به معنای بنده و مخلوق نیست مثل اینجا)
2-جایگاه عظیم و شأن رفیع ائمه‌ی اطهار(ع) باعث شد، تا ارادت‌مندانشان گاهی برای اظهار علاقه از نام‌هایی؛ مانند "عبدالحسین، عبدالعلی و ..." یا معادل فارسی آن "غلام‌حسین، غلام‌علی و ..." استفاده کنند.
3-خدمت و نوکری صرفاً کمک در امور دنیوی و کارهای روزمره نیست، بلکه آنچه مهم‌تر و گرامی‌تر است، احیای راه و روش و پیروی از مولا است؛ زیرا اگرچه جسم او در میان ما نیست، روح او زنده و ناظر بر اعمال ما است.
4-هدف از به کارگیری لفظ "عبد" در نام‌گذاری‌های مذکور(از قبیل عبدالحسین) فقط در معنای اظهار ارادت و آمادگی خدمات مناسب جایز است؛ زیرا نام‌گذاری از قبیل عبدالحسین که به معنای پرستش و بندگی باشد، سر از شرک بیرون می‌آورد و مورد غضب پروردگار است.
ضمن اینکه: این اسامی در کتب تاریخی مطرح نیست و سفارش ائمه(ع) بیشتر بر اسم‌هایی؛ مثل علی، محمد، عبدالرحمن بوده است.