نماز ستون دین است، و بدون آن، دین معنا و مفهومى نخواهد داشت. همانگونه که خیمه بدون ستون، برپا نخواهد بود. در حقیقت قبولى همه اعمال انسان، بستگى به پذیرش نماز دارد. نماز نه تنها در اسلام بلکه در مذاهب دیگر نیز درخشش ویژه ای دارد. هر چند که کیفیت آن مختلف بوده است. روی همین اساس حضرت ابراهیم (ع) که در میان همه مللِ مذهبی به عنوان قهرمان یکتاپرستی لقب گرفته است، پس از آن که همسرش هاجر را با حضرت اسماعیل کنار کعبه در بیابان خشک و سوزان دور از حکومت های بت پرستی قرار می دهد، به خدا عرض می کند: "پروردگارا آنان را در این نقطه بی آب و علف آوردم تا نماز بگزارند. "(آیه 37سوره ابراهیم)
قیام امام حسین (ع) برای اقامه حق و زنده کردن دین خدا بود. نماز امام حسین(ع) در ظهر عاشورا، تا قیام قیامت به همه مسلمانان این پیام را داد که جنگ و جهاد و فداکاری ایشان برای زنده نگه داشتن و برپا داشتن نماز است. امام حسین(ع) درس عشق به نماز و راز و نیاز با معبود را، از پدر بزرگوارش فراگرفته است. "ابن عباس"( مفسر بزرگ قرآنِ صدر اسلام) در گرماگرم جنگ صفین، آن حضرت(ع) را دید که سر را به سوی آسمان بلند کرده و در انتظار چیزی است. پرسید: یا امیرالمؤمنین؛ آیا نگران چیزی هستید؟ فرمود: آری، منتظر رسیدن وقت نماز می باشم. ابن عباس گفت: در این وقت حساس نمیتوانیم دست از جنگ برداریم و مشغول نماز گردیم. امام علی (ع) نگاه معنای داری به او کرد و فرمود: ما برای نماز با آنها می جنگیم خدا میداند که من نماز برای او و خواندن کتابش را دوست می دارم