نماز یک عبادت تک منظوره نیست؛ بلکه هندسه آن چند ضلعی است و به یک هدف خاصی محدود نمی شود.
اگر هدف نماز، تنها ذکر و معرفت بود، این پیشنهاد کاملا صحیح بود که با رفتن به کنج عزلت و گوشه نشینی و مراقبت فردی،بیشترمی توان آن حالات معنوی وعرفانی راتحصیل کرد،ولی نمازاسلام،نمازی است که دارای بعدی کاملا اجتماعی است.به همین جهت اصل در نماز،جماعت است«ضمایرجمع» درسوره حمد،شاهد مدعای ما است. پس بایستی با نمازدر جامعه،حرکت کرد و هنر این است که آدمی، به گونه ای باشد که در عین اشتغالات گوناگون، از ذکر خداوند غافل نگردد و همواره او را حاضر و ناظر ببیند و در حقیقت در همه احوال، مشغول به نماز باشد.
نماز اسلام، نماز ناهی از منکر و عمود برپایی خیمه دین است و چنین عبادتی، با گوشه گیری تحقق نمی یابد.
به گفته یکی از بزرگان دانش، «نماز فرادا» همانند آن است که هر شخصی در اتاق خود، چراغی داشته باشد که اگر خاموش شود از نور بی بهره خواهد بود؛ ولی ناز جماعت همانند آن است که در کنار هم هر کدام، چراغی داشته باشیم که در هر صورت خاموش شدن یک یا چند مورد از آن، نور از بین نمی رود و از نور دیگر بهره